Met hindernissen

Na het lange grindpad kwam ik bij de albergue van Calzadilla de la Cueza. Al gauw kreeg ik gezelschap van twee Brabantse mannen van mijn leeftijd, Joop en Fons uit Boxtel. Gezellige, sympathieke kerels. 's Avonds gingen we eten in een restaurantje een eindje verderop. En nu komt de eerste hindernis: toen ik op mijn plekje ging zitten, legde ik mijn telefoon voor mij op de tafel; dat wist ik bijna zeker. Echter, toen ik wilde kijken of ik nog een berichtje had gekregen, was de telefoon foetsie. Iedereen gevraagd, teruggelopen terwijl mijn asperges met ham al waren geserveerd, op de kamer gekeken en weer terug; toch maar gegeten. Ondertussen wist het hele restaurant wel dat mijn smartphone weg was. Op de terugweg weer in beide bermen gezocht; mijn inmiddels Brabantse vrienden hadden dat ook al gedaan, tevergeefs. Terug in de albergue gebeld naar huis met de telefoon van Fons, mij er al voorbereid dat ik de volgende ochtend aangifte zou moeten doen, enz.. Daarna toch nog maar eens naar buiten om te zoeken, toen ik mijn naam hoorde roepen. Naast mij in het restaurant had een Australisch echtpaar gezeten; de man had mijn telefoon voor de zijne aangekeken en in zijn zak gestoken tot hij ontdekte dat hij twee telefoons had. Hij wist mijn naam, omdat ik zoals dat hoort mij had voorgesteld. Toen hij op zoek ging naar mij, zag hij mij lopen, heel toevallig dus! Iedereen weer blij.

Na het ontbijt, koffie met iets van gehakt en banaan, warm uit de magnetron, ging ik weer op weg. Na ca. 8 km kwam ik de Brabanders achterop (zij waren al om 7uur vertrokken), kon ik toch nog afscheid van hen nemen.

In de middag kwam ik aan in León . Via Google Maps had ik de albergue snel gevonden: VOL. Dat was balen, maar wat wil je op zaterdag, is misschien wel te verwachten. In León  zijn natuurlijk veel meer albergues, maar ik kon ze niet vinden, ook niet met de hulp van de mevrouw van het toeristenbureau. Na lang zoeken en vragen heb ik uiteindelijk een kamer gevonden in het NH Hotel voor 120euro; maar dan heb je ook wat! Wel een verschil met de prijzen die ik gewend was in de albergues: 5á10 euro. Ik heb me 's avonds wel vermaakt met een glas wijn op een terras en genoten van het stadsgewoel. Voor €2,50 een glas wijn en dan nog een schaaltje olijven erbij. Opvallend was het grote aantal kleine kinderen tot laat op het plein. 

Het is al 22 uur,  de rest slaapt al, morgen maak ik het verhaal verder af.

Voor 120euro moet je wel profiteren van de luxe natuurlijk: eerst gekeken naar Barcelona tegen Valencia (Valencia gewonnen) in de Spaanse cup; twee keer gedoucht, 's avonds en 's morgens; toen ik wilde vertrekken,  werd keurig mijn fiets voorgereden. In León koffie met croissant genuttigd en een stokbroodje gekocht, dat achteraf zo hard was, dat ik alleen het binnenste heb opgegeten met de worst die ik al eerder op de markt had gekocht in Sahagún. Na León kwam weer een hindernis: ik ging wel in de goede richting, maar niet volgens het boekje; zo fietste ik een heel eind op de snelweg, wat ik toch niet zo'n  goed idee vond; toen heb ik een hele omweg moeten maken met noordenwind schuin tegen. Ik ben gestopt in Hospital de Orbigo met de beroemde brug over de Rio Orbigo. Daar heb ik dus de vorige nacht doorgebracht in een mooie albergue. Deze wordt gerund door een echtpaar, dat vier jaar geleden emigreerde uit Venezuela. Als je wilt, mag je je eigen schilderij maken, dat daar dan wordt tentoongesteld (zie foto). Naast mij in het andere stapelbed sliep Ellen uit Washington DC. In vrijwel alle albergues zijn geen aparte kamers voor dames en heren, zelfs de douches zijn vaak voor beide seksen, hoewel niet tegelijk (er moet wel wat te wensen overblijven).

Nu slaap ik in een albergue in het dorpje El Acebo, 14 km voor Ponferrada. Pelgrimsdiner was weer lekker: groentesoep, kip met rijst in een saus, ijs na, en dat voor €10. 

Voor ik hier kwam, moest ik wel eerst een berg beklimmen van 1504m tot het bekende Cruz de Ferro. In 5uur20min. 65 km. Daar ontmoette ik opnieuw mijn Poolse vriendinnen voor de zoveelste keer. Nu heb ik toch maar een foto van ze gemaakt en zij van mij. Uiteraard komt er na elke klim ook een afdaling, heel spectaculair,  de km-teller gaf meer dan 50 km aan, zou wel sneller kunnen, maar dat was niet verantwoord vanwege het slechte wegdek en de scherpe bochten.

Het dorpje El Acebo is bekend door de uitstekende balkons. 

Onderweg zie je vaak trimtoestellen langs de straat,  scheelt weer contributie van de sportschool.

Onder de Cruz de Ferro liggen steentjes met opschriften en andere gedachtenissen (zie foto's).

De andere foto's spreken voor zich. 

Tot de volgende keer. Groetjes Wim